030. Jolki łączone

Działo się to w podszczecineckiej wsi, dziś już do miasteczka włączonej. Klasztor tam był sławny, którego mnisi zapomnieli o posługach, jakie winni byli czynić. Uczty, pijaństwo i orgie tylko im w głowach były. Nawet mszy dla poczciwych rybaków odprawiania zaniechali. A rybacy mimo tego daniny znosili. Razu jednego Ofka, wracając od klechów (jeszcze ofuknięta, że szczupaki niezbyt dorodne), spotkała starca, który powiedział, że jeszcze dziś zagłada na występny przybytek spadnie, jeno niech Ofka nic nie gada, jedynie dopilnuje, by jej bliscy się do murów mniszych nie zbliżali. Tak się stało, że burza na wieczór nastała, wody z jeziora wystąpiły i klasztor zalały tak, że jeno czubki wież wystawały. Rzucili się rybacy ratować złych katabasów, niepomni Ofki ostrzeżeń. Mnisi się potopili, więc próbowano choć dzwony poratować. Ukazał się znów Ofce starzec tajemniczy i potopił dzwony wraz z ludźmi i łodziami, by nic z występnego klasztoru nie zostało. Jak to zwykle w legendach bywa, jak się wali, to wszystko. Zginął więc i Jarko, Ofki ukochany. Klasztoru więc nie ma, za to jest w dawnej wsi ciekawa konstrukcja, która pozwala malowniczą okolicę podziwiać. A o samym Szczecinku kiedy indziej opowiem.